Kulturaj Novaĵoj

Nia printempa aranĝo okazis fine de marto, legu la raporton de entuziasma partopreninto:

“Iomajn monatojn antaŭe mi estis en aviadilo, kaj dume mi legis “Vere aŭ Fantazie”. Sinjorino sidis maldekstre de mi, kaj, estante scivolema pri la stranga lingvo kiun mi estis leganta, al mi demandis angle ĉu mi estas eble portugala. Mi respondis ke ne, kaj ke ĉi tiu lingvo estas fakte Esperanto. “Ho, Esperanto!”, ŝi ekkriis. “Ĝi estas speco de framasona lingvo, ĉu?”.

Tiu estis nur unu el multaj pli aŭ malpli amuzaj epizodoj kio okazis, ekde mi eniris la Esperantmondon kvazaŭ ĉiun fojon mi ekparolis pri la internacia lingvo ekster la esperanta movado. Mi komencis studi la lingvon sole, kaj ĉie mi pridiskutis, kian imagon pri Esperanto havas la ĉirkaŭuloj: ludaĵo por intelektuloj, projekto fiaskinta, movado simila al la atestantoj de Jehovo. Kaj iomete tia percepto, antaŭ mi ekstudis, estis ankaŭ la mia.

Tiel, ĝuste dum la belo, la eleganto kaj la esprima povo de Esperanto mirigis min. En la sama tempo mirigis min ankaŭ la malproksimeco de ĉies percepto kompare kun kio Esperanto kaj la Esperanto movado – kiel mi ĝin ekkonis – vere estas. Sed eble ankaŭ mi, entuziasma komencanto, kiu ĝis tiam ne parolis kun multaj aliaj esperantistoj (kaj ĉiuj venis de la sama urbo), havis pri ĝi idealigitan kaj eble deformitan ideon. Tial mi jesis volonte kaj dankeme kiam la Esperanto klubo de mia urbo, donacis al mi la eblon por iri al renkontiĝo esperanta, precize al la Junulara Esperanto Renkontiĝo en Hungario. Tie mi povis plonĝi en la Esperantokomunumo unumomente.

La renkontiĝo konsistis de pli malpli kvindek homoj, de kiu la duono junaj, sociemaj diskutis dum la semajnfino en SPAMO. La bela vilaĝo Horány, kiu situas sur la Szentendreinsulo norde de Budapeŝto donis la hejmon por ambaŭ renkontiĝoj, el kiu JER okazas ĉiujare kaj estas organizata de la Hungara Esperanta Junularo.

Unua foje, la lingvo kiun pleje mi nur imagis en mia kapo aŭ legis silente, estis tute ĉirkaŭ mi, parolata de mateno ĝis vespero en la eta komunumo kiu tie formiĝis. Mi povis ĝin aŭdi kiel viva lingvo, por ŝerci, babili, argumenti, kanti kaj tiel plu. Mi babilis kun junuloj kiuj uzis vortajn konstruojnkiujn tiam mi povis kompreni, sed mi ne estus antaŭe povinta imagi, vidi kaj aŭdi, ke Esperanto povas tiel fleksiĝi kaj adaptiĝi por esprimi diversajn pensmanierojn. Tio estis tre emociiga por mi. Mi povis krome konstati ke esperantistoj ne estas framasonoj aŭ stranguloj, sed normalaj homoj. Eble malpli plenaj de iuj popularaj ideoj, kion ofte oni renkontas, pri la graveco de la malsamoj inter la popoloj. Anstataŭe: kelkaj el la partoprenantoj jam konis unu la alian, kaj estis bela rigardi homojn ĝoje brakumi kiam ili renkontiĝis, kiel grandaj amikoj, malgraŭ tio, ke ili loĝis for unu de la alia, kaj malgraŭ tio, ke ili venis de malsamaj nacioj.

Jen, kio min plej mirigis estas ke la koncepto de nacieco estis forgesita dum tiu semajnofino. Certe, ni sciis ke unu estas hungaro, la alia slovako kaj tiel plu, ĉar eble ni demandis farante konversaciojn, sed la afero ne havis gravecon plu ol de kiu urbo oni venis. Ni nur estis homoj kun aliaj homoj. Ni babiladis unu kun la alia nature (mi ne tre flue, vere…) kaj la interhomaj rilatoj povis formiĝi sen baroj.

La antaŭaj jaroj, kiam mi estis en la universitato, mi partoprenis iujn studentajn renkontiĝojn. Estas tre internacia universitato, do en la renkontiĝoj estis junuloj de la tuta mondo ankaŭ, kaj ni ĉiuj parolis angle. Sed en tiuj okazaĵoj ial neniam estis atingita tiom da spontaneco; baroj de la esprimo ekestis ĉiam. Tio okazis, malgraŭ tio, ke ni ĉiuj studis multe la anglan por komuniki internacie, kaj krome ni estis privilegiaj, ĉar multaj de niaj samaĝuloj devis resti hejme ĉar ne estis sufiĉe bonaj ĝin paroli. Kaj jen, mi spertis en la renkontiĝo la solvon de la problemo de la internacia komuniko, kaj ĝi mirinde estas solvo alirebla al ĉiuj.

La komunika spontaneco de la esperanta renkontiĝo memorigis min de kunvenoj inter homoj de la sama nacio. Mi estas italo, sed loĝas eksterlande ekde pluraj jaroj, kaj mi sentas la lingvan baron kiel reala estaĵo ĉiutage. Ankaŭ tial, mi min ĉirkaŭas ofte kun aliaj italoj en la privata vivo, kaj mi fakte ne estas la nura: alilande, italoj emas bandiĝi, tiel ke iam ĝenas la aŭtoktonoj. Ni ne faras tion ni ĉar estas ksenofoboj (male, la unuaj malestimantaj la italojn estas kvazaŭ ĉiam ni mem!), sed ĉar ni povas kompreni unu la alian plene. Krome, la kultura substrato, farita de idiomoj kaj kulturaj referencoj, igas nin dividi spertojn eĉ se ni ne konas unu la alian direkte. Ni interkompreniĝas tamen bone, iomete kiel amikoj kiuj renkontiĝas denove post multaj jaroj.

En ĉi tiu renkontiĝo mi ankoraŭ ne povis senti tiun apartecon, kaj Esperanto estis simple, por mi, kiel “neŭtrala” rendevuejo. Sed nu mi estas scivolema sperti ĉu oni formas, estante en la esperantujo, novan identitecon esperantan? Ne nacian, sed tutmondan! Tiuj eble estas banalaĵoj kaj evidentaĵoj, ene de la Esperantujo. Kiel komencanto, ĉio estis tamen entuziasmiga surprizo, kaj voligas min partopreni multajn de la venontaj renkontiĝoj.

Darjo Rasenna”

Nia printempa aranĝo okazis fine de marto, legu la raporton de entuziasma partopreninto:

“Iomajn monatojn antaŭe mi estis en aviadilo, kaj dume mi legis “Vere aŭ Fantazie”. Sinjorino sidis maldekstre de mi, kaj, estante scivolema pri la stranga lingvo kiun mi estis leganta, al mi demandis angle ĉu mi estas eble portugala. Mi respondis ke ne, kaj ke ĉi tiu lingvo estas fakte Esperanto. “Ho, Esperanto!”, ŝi ekkriis. “Ĝi estas speco de framasona lingvo, ĉu?”.

Tiu estis nur unu el multaj pli aŭ malpli amuzaj epizodoj kio okazis, ekde mi eniris la Esperantmondon kvazaŭ ĉiun fojon mi ekparolis pri la internacia lingvo ekster la esperanta movado. Mi komencis studi la lingvon sole, kaj ĉie mi pridiskutis, kian imagon pri Esperanto havas la ĉirkaŭuloj: ludaĵo por intelektuloj, projekto fiaskinta, movado simila al la atestantoj de Jehovo. Kaj iomete tia percepto, antaŭ mi ekstudis, estis ankaŭ la mia.

Tiel, ĝuste dum la belo, la eleganto kaj la esprima povo de Esperanto mirigis min. En la sama tempo mirigis min ankaŭ la malproksimeco de ĉies percepto kompare kun kio Esperanto kaj la Esperanto movado – kiel mi ĝin ekkonis – vere estas. Sed eble ankaŭ mi, entuziasma komencanto, kiu ĝis tiam ne parolis kun multaj aliaj esperantistoj (kaj ĉiuj venis de la sama urbo), havis pri ĝi idealigitan kaj eble deformitan ideon. Tial mi jesis volonte kaj dankeme kiam la Esperanto klubo de mia urbo, donacis al mi la eblon por iri al renkontiĝo esperanta, precize al la Junulara Esperanto Renkontiĝo en Hungario. Tie mi povis plonĝi en la Esperantokomunumo unumomente.

La renkontiĝo konsistis de pli malpli kvindek homoj, de kiu la duono junaj, sociemaj diskutis dum la semajnfino en SPAMO. La bela vilaĝo Horány, kiu situas sur la Szentendreinsulo norde de Budapeŝto donis la hejmon por ambaŭ renkontiĝoj, el kiu JER okazas ĉiujare kaj estas organizata de la Hungara Esperanta Junularo.

Unua foje, la lingvo kiun pleje mi nur imagis en mia kapo aŭ legis silente, estis tute ĉirkaŭ mi, parolata de mateno ĝis vespero en la eta komunumo kiu tie formiĝis. Mi povis ĝin aŭdi kiel viva lingvo, por ŝerci, babili, argumenti, kanti kaj tiel plu. Mi babilis kun junuloj kiuj uzis vortajn konstruojnkiujn tiam mi povis kompreni, sed mi ne estus antaŭe povinta imagi, vidi kaj aŭdi, ke Esperanto povas tiel fleksiĝi kaj adaptiĝi por esprimi diversajn pensmanierojn. Tio estis tre emociiga por mi. Mi povis krome konstati ke esperantistoj ne estas framasonoj aŭ stranguloj, sed normalaj homoj. Eble malpli plenaj de iuj popularaj ideoj, kion ofte oni renkontas, pri la graveco de la malsamoj inter la popoloj. Anstataŭe: kelkaj el la partoprenantoj jam konis unu la alian, kaj estis bela rigardi homojn ĝoje brakumi kiam ili renkontiĝis, kiel grandaj amikoj, malgraŭ tio, ke ili loĝis for unu de la alia, kaj malgraŭ tio, ke ili venis de malsamaj nacioj.

Jen, kio min plej mirigis estas ke la koncepto de nacieco estis forgesita dum tiu semajnofino. Certe, ni sciis ke unu estas hungaro, la alia slovako kaj tiel plu, ĉar eble ni demandis farante konversaciojn, sed la afero ne havis gravecon plu ol de kiu urbo oni venis. Ni nur estis homoj kun aliaj homoj. Ni babiladis unu kun la alia nature (mi ne tre flue, vere…) kaj la interhomaj rilatoj povis formiĝi sen baroj.

La antaŭaj jaroj, kiam mi estis en la universitato, mi partoprenis iujn studentajn renkontiĝojn. Estas tre internacia universitato, do en la renkontiĝoj estis junuloj de la tuta mondo ankaŭ, kaj ni ĉiuj parolis angle. Sed en tiuj okazaĵoj ial neniam estis atingita tiom da spontaneco; baroj de la esprimo ekestis ĉiam. Tio okazis, malgraŭ tio, ke ni ĉiuj studis multe la anglan por komuniki internacie, kaj krome ni estis privilegiaj, ĉar multaj de niaj samaĝuloj devis resti hejme ĉar ne estis sufiĉe bonaj ĝin paroli. Kaj jen, mi spertis en la renkontiĝo la solvon de la problemo de la internacia komuniko, kaj ĝi mirinde estas solvo alirebla al ĉiuj.

La komunika spontaneco de la esperanta renkontiĝo memorigis min de kunvenoj inter homoj de la sama nacio. Mi estas italo, sed loĝas eksterlande ekde pluraj jaroj, kaj mi sentas la lingvan baron kiel reala estaĵo ĉiutage. Ankaŭ tial, mi min ĉirkaŭas ofte kun aliaj italoj en la privata vivo, kaj mi fakte ne estas la nura: alilande, italoj emas bandiĝi, tiel ke iam ĝenas la aŭtoktonoj. Ni ne faras tion ni ĉar estas ksenofoboj (male, la unuaj malestimantaj la italojn estas kvazaŭ ĉiam ni mem!), sed ĉar ni povas kompreni unu la alian plene. Krome, la kultura substrato, farita de idiomoj kaj kulturaj referencoj, igas nin dividi spertojn eĉ se ni ne konas unu la alian direkte. Ni interkompreniĝas tamen bone, iomete kiel amikoj kiuj renkontiĝas denove post multaj jaroj.

En ĉi tiu renkontiĝo mi ankoraŭ ne povis senti tiun apartecon, kaj Esperanto estis simple, por mi, kiel “neŭtrala” rendevuejo. Sed nu mi estas scivolema sperti ĉu oni formas, estante en la esperantujo, novan identitecon esperantan? Ne nacian, sed tutmondan! Tiuj eble estas banalaĵoj kaj evidentaĵoj, ene de la Esperantujo. Kiel komencanto, ĉio estis tamen entuziasmiga surprizo, kaj voligas min partopreni multajn de la venontaj renkontiĝoj.

Darjo Rasenna”

Nia printempa aranĝo okazis fine de marto, legu la raporton de entuziasma partopreninto:

“Iomajn monatojn antaŭe mi estis en aviadilo, kaj dume mi legis “Vere aŭ Fantazie”. Sinjorino sidis maldekstre de mi, kaj, estante scivolema pri la stranga lingvo kiun mi estis leganta, al mi demandis angle ĉu mi estas eble portugala. Mi respondis ke ne, kaj ke ĉi tiu lingvo estas fakte Esperanto. “Ho, Esperanto!”, ŝi ekkriis. “Ĝi estas speco de framasona lingvo, ĉu?”.

Tiu estis nur unu el multaj pli aŭ malpli amuzaj epizodoj kio okazis, ekde mi eniris la Esperantmondon kvazaŭ ĉiun fojon mi ekparolis pri la internacia lingvo ekster la esperanta movado. Mi komencis studi la lingvon sole, kaj ĉie mi pridiskutis, kian imagon pri Esperanto havas la ĉirkaŭuloj: ludaĵo por intelektuloj, projekto fiaskinta, movado simila al la atestantoj de Jehovo. Kaj iomete tia percepto, antaŭ mi ekstudis, estis ankaŭ la mia.

Tiel, ĝuste dum la belo, la eleganto kaj la esprima povo de Esperanto mirigis min. En la sama tempo mirigis min ankaŭ la malproksimeco de ĉies percepto kompare kun kio Esperanto kaj la Esperanto movado – kiel mi ĝin ekkonis – vere estas. Sed eble ankaŭ mi, entuziasma komencanto, kiu ĝis tiam ne parolis kun multaj aliaj esperantistoj (kaj ĉiuj venis de la sama urbo), havis pri ĝi idealigitan kaj eble deformitan ideon. Tial mi jesis volonte kaj dankeme kiam la Esperanto klubo de mia urbo, donacis al mi la eblon por iri al renkontiĝo esperanta, precize al la Junulara Esperanto Renkontiĝo en Hungario. Tie mi povis plonĝi en la Esperantokomunumo unumomente.

La renkontiĝo konsistis de pli malpli kvindek homoj, de kiu la duono junaj, sociemaj diskutis dum la semajnfino en SPAMO. La bela vilaĝo Horány, kiu situas sur la Szentendreinsulo norde de Budapeŝto donis la hejmon por ambaŭ renkontiĝoj, el kiu JER okazas ĉiujare kaj estas organizata de la Hungara Esperanta Junularo.

Unua foje, la lingvo kiun pleje mi nur imagis en mia kapo aŭ legis silente, estis tute ĉirkaŭ mi, parolata de mateno ĝis vespero en la eta komunumo kiu tie formiĝis. Mi povis ĝin aŭdi kiel viva lingvo, por ŝerci, babili, argumenti, kanti kaj tiel plu. Mi babilis kun junuloj kiuj uzis vortajn konstruojnkiujn tiam mi povis kompreni, sed mi ne estus antaŭe povinta imagi, vidi kaj aŭdi, ke Esperanto povas tiel fleksiĝi kaj adaptiĝi por esprimi diversajn pensmanierojn. Tio estis tre emociiga por mi. Mi povis krome konstati ke esperantistoj ne estas framasonoj aŭ stranguloj, sed normalaj homoj. Eble malpli plenaj de iuj popularaj ideoj, kion ofte oni renkontas, pri la graveco de la malsamoj inter la popoloj. Anstataŭe: kelkaj el la partoprenantoj jam konis unu la alian, kaj estis bela rigardi homojn ĝoje brakumi kiam ili renkontiĝis, kiel grandaj amikoj, malgraŭ tio, ke ili loĝis for unu de la alia, kaj malgraŭ tio, ke ili venis de malsamaj nacioj.

Jen, kio min plej mirigis estas ke la koncepto de nacieco estis forgesita dum tiu semajnofino. Certe, ni sciis ke unu estas hungaro, la alia slovako kaj tiel plu, ĉar eble ni demandis farante konversaciojn, sed la afero ne havis gravecon plu ol de kiu urbo oni venis. Ni nur estis homoj kun aliaj homoj. Ni babiladis unu kun la alia nature (mi ne tre flue, vere…) kaj la interhomaj rilatoj povis formiĝi sen baroj.

La antaŭaj jaroj, kiam mi estis en la universitato, mi partoprenis iujn studentajn renkontiĝojn. Estas tre internacia universitato, do en la renkontiĝoj estis junuloj de la tuta mondo ankaŭ, kaj ni ĉiuj parolis angle. Sed en tiuj okazaĵoj ial neniam estis atingita tiom da spontaneco; baroj de la esprimo ekestis ĉiam. Tio okazis, malgraŭ tio, ke ni ĉiuj studis multe la anglan por komuniki internacie, kaj krome ni estis privilegiaj, ĉar multaj de niaj samaĝuloj devis resti hejme ĉar ne estis sufiĉe bonaj ĝin paroli. Kaj jen, mi spertis en la renkontiĝo la solvon de la problemo de la internacia komuniko, kaj ĝi mirinde estas solvo alirebla al ĉiuj.

La komunika spontaneco de la esperanta renkontiĝo memorigis min de kunvenoj inter homoj de la sama nacio. Mi estas italo, sed loĝas eksterlande ekde pluraj jaroj, kaj mi sentas la lingvan baron kiel reala estaĵo ĉiutage. Ankaŭ tial, mi min ĉirkaŭas ofte kun aliaj italoj en la privata vivo, kaj mi fakte ne estas la nura: alilande, italoj emas bandiĝi, tiel ke iam ĝenas la aŭtoktonoj. Ni ne faras tion ni ĉar estas ksenofoboj (male, la unuaj malestimantaj la italojn estas kvazaŭ ĉiam ni mem!), sed ĉar ni povas kompreni unu la alian plene. Krome, la kultura substrato, farita de idiomoj kaj kulturaj referencoj, igas nin dividi spertojn eĉ se ni ne konas unu la alian direkte. Ni interkompreniĝas tamen bone, iomete kiel amikoj kiuj renkontiĝas denove post multaj jaroj.

En ĉi tiu renkontiĝo mi ankoraŭ ne povis senti tiun apartecon, kaj Esperanto estis simple, por mi, kiel “neŭtrala” rendevuejo. Sed nu mi estas scivolema sperti ĉu oni formas, estante en la esperantujo, novan identitecon esperantan? Ne nacian, sed tutmondan! Tiuj eble estas banalaĵoj kaj evidentaĵoj, ene de la Esperantujo. Kiel komencanto, ĉio estis tamen entuziasmiga surprizo, kaj voligas min partopreni multajn de la venontaj renkontiĝoj.

Darjo Rasenna”

Nia printempa aranĝo okazis fine de marto, legu la raporton de entuziasma partopreninto:

“Iomajn monatojn antaŭe mi estis en aviadilo, kaj dume mi legis “Vere aŭ Fantazie”. Sinjorino sidis maldekstre de mi, kaj, estante scivolema pri la stranga lingvo kiun mi estis leganta, al mi demandis angle ĉu mi estas eble portugala. Mi respondis ke ne, kaj ke ĉi tiu lingvo estas fakte Esperanto. “Ho, Esperanto!”, ŝi ekkriis. “Ĝi estas speco de framasona lingvo, ĉu?”.

Tiu estis nur unu el multaj pli aŭ malpli amuzaj epizodoj kio okazis, ekde mi eniris la Esperantmondon kvazaŭ ĉiun fojon mi ekparolis pri la internacia lingvo ekster la esperanta movado. Mi komencis studi la lingvon sole, kaj ĉie mi pridiskutis, kian imagon pri Esperanto havas la ĉirkaŭuloj: ludaĵo por intelektuloj, projekto fiaskinta, movado simila al la atestantoj de Jehovo. Kaj iomete tia percepto, antaŭ mi ekstudis, estis ankaŭ la mia.

Tiel, ĝuste dum la belo, la eleganto kaj la esprima povo de Esperanto mirigis min. En la sama tempo mirigis min ankaŭ la malproksimeco de ĉies percepto kompare kun kio Esperanto kaj la Esperanto movado – kiel mi ĝin ekkonis – vere estas. Sed eble ankaŭ mi, entuziasma komencanto, kiu ĝis tiam ne parolis kun multaj aliaj esperantistoj (kaj ĉiuj venis de la sama urbo), havis pri ĝi idealigitan kaj eble deformitan ideon. Tial mi jesis volonte kaj dankeme kiam la Esperanto klubo de mia urbo, donacis al mi la eblon por iri al renkontiĝo esperanta, precize al la Junulara Esperanto Renkontiĝo en Hungario. Tie mi povis plonĝi en la Esperantokomunumo unumomente.

La renkontiĝo konsistis de pli malpli kvindek homoj, de kiu la duono junaj, sociemaj diskutis dum la semajnfino en SPAMO. La bela vilaĝo Horány, kiu situas sur la Szentendreinsulo norde de Budapeŝto donis la hejmon por ambaŭ renkontiĝoj, el kiu JER okazas ĉiujare kaj estas organizata de la Hungara Esperanta Junularo.

Unua foje, la lingvo kiun pleje mi nur imagis en mia kapo aŭ legis silente, estis tute ĉirkaŭ mi, parolata de mateno ĝis vespero en la eta komunumo kiu tie formiĝis. Mi povis ĝin aŭdi kiel viva lingvo, por ŝerci, babili, argumenti, kanti kaj tiel plu. Mi babilis kun junuloj kiuj uzis vortajn konstruojnkiujn tiam mi povis kompreni, sed mi ne estus antaŭe povinta imagi, vidi kaj aŭdi, ke Esperanto povas tiel fleksiĝi kaj adaptiĝi por esprimi diversajn pensmanierojn. Tio estis tre emociiga por mi. Mi povis krome konstati ke esperantistoj ne estas framasonoj aŭ stranguloj, sed normalaj homoj. Eble malpli plenaj de iuj popularaj ideoj, kion ofte oni renkontas, pri la graveco de la malsamoj inter la popoloj. Anstataŭe: kelkaj el la partoprenantoj jam konis unu la alian, kaj estis bela rigardi homojn ĝoje brakumi kiam ili renkontiĝis, kiel grandaj amikoj, malgraŭ tio, ke ili loĝis for unu de la alia, kaj malgraŭ tio, ke ili venis de malsamaj nacioj.

Jen, kio min plej mirigis estas ke la koncepto de nacieco estis forgesita dum tiu semajnofino. Certe, ni sciis ke unu estas hungaro, la alia slovako kaj tiel plu, ĉar eble ni demandis farante konversaciojn, sed la afero ne havis gravecon plu ol de kiu urbo oni venis. Ni nur estis homoj kun aliaj homoj. Ni babiladis unu kun la alia nature (mi ne tre flue, vere…) kaj la interhomaj rilatoj povis formiĝi sen baroj.

La antaŭaj jaroj, kiam mi estis en la universitato, mi partoprenis iujn studentajn renkontiĝojn. Estas tre internacia universitato, do en la renkontiĝoj estis junuloj de la tuta mondo ankaŭ, kaj ni ĉiuj parolis angle. Sed en tiuj okazaĵoj ial neniam estis atingita tiom da spontaneco; baroj de la esprimo ekestis ĉiam. Tio okazis, malgraŭ tio, ke ni ĉiuj studis multe la anglan por komuniki internacie, kaj krome ni estis privilegiaj, ĉar multaj de niaj samaĝuloj devis resti hejme ĉar ne estis sufiĉe bonaj ĝin paroli. Kaj jen, mi spertis en la renkontiĝo la solvon de la problemo de la internacia komuniko, kaj ĝi mirinde estas solvo alirebla al ĉiuj.

La komunika spontaneco de la esperanta renkontiĝo memorigis min de kunvenoj inter homoj de la sama nacio. Mi estas italo, sed loĝas eksterlande ekde pluraj jaroj, kaj mi sentas la lingvan baron kiel reala estaĵo ĉiutage. Ankaŭ tial, mi min ĉirkaŭas ofte kun aliaj italoj en la privata vivo, kaj mi fakte ne estas la nura: alilande, italoj emas bandiĝi, tiel ke iam ĝenas la aŭtoktonoj. Ni ne faras tion ni ĉar estas ksenofoboj (male, la unuaj malestimantaj la italojn estas kvazaŭ ĉiam ni mem!), sed ĉar ni povas kompreni unu la alian plene. Krome, la kultura substrato, farita de idiomoj kaj kulturaj referencoj, igas nin dividi spertojn eĉ se ni ne konas unu la alian direkte. Ni interkompreniĝas tamen bone, iomete kiel amikoj kiuj renkontiĝas denove post multaj jaroj.

En ĉi tiu renkontiĝo mi ankoraŭ ne povis senti tiun apartecon, kaj Esperanto estis simple, por mi, kiel “neŭtrala” rendevuejo. Sed nu mi estas scivolema sperti ĉu oni formas, estante en la esperantujo, novan identitecon esperantan? Ne nacian, sed tutmondan! Tiuj eble estas banalaĵoj kaj evidentaĵoj, ene de la Esperantujo. Kiel komencanto, ĉio estis tamen entuziasmiga surprizo, kaj voligas min partopreni multajn de la venontaj renkontiĝoj.

Darjo Rasenna”

Inter la 28-a de decembro kaj la 4-a de januaro estis organizita jam la kvina Junulara Esperanta Semajno, ĉifoje en Szczawno -Zdrój, en Pollando. Mi ĝojas ke JES okazis en ĉi tiu lando. Mi konsideras ĝin kiel Esperanta lando, ĉar Zamenhof, la patro de la lingvo naskiĝis ĉi tie, en Bialystok. Estis granda surprizo, kiam ni hazarde ekvidis straton nomita pri Zamenhof, irante al ekskurso per buso.

Kiel lastjare en Germanio, partoprenante mian unuan E-renkontiĝon, mi ne seniluziiĝis. Mi delonge ne havis tian bonegan novjarfeston kaj naskiĝtagon, kion mi festas la unuan de januaro. Kvankam la vojaĝo per trajno al Pollando estis ege longa kaj laciga, tamen vere indis veturi tiom longe. Antaŭe mi neniam vizitis Pollandon, do mi tuj sciis, ke mi devas partopreni en JES ĉijare ankaŭ, ĉar mi atendis samajn bonajn travivaĵojn kiel pasintjare.

Kiel kutime, la unuan vesperon ni pasigis per la tradicia interkona vespero, kiam ĉiuj partoprenantoj estas kune. Ni dancis, kantis, ludis, kaj bone amuziĝis, danke al la gvidado de Kimo, kiu ĉiam scias, kiel faru bonan etoson. Novula programo denove asekuris la ŝancon por novaj esperantistoj, kiuj partoprenis ilian unuan renkontiĝon, por ke ili konatiĝu kaj amikiĝu kun aliaj homoj kaj kun Esperanto dum amuzaj ludoj ĉiutage dum la festivalo. Tamen mi ne plu estas novulo, ĉar JES estis jam la kvara E-evento kion mi vizitis, mi volonte partoprenis la novula programojn.

Kiam mi iras al E-aranĝoj, mi neniam ellasas la eblojn de ekskursoj, ĉar tiuj estas bonaj okazoj por malkovri la landojn. ĉifoje ni vizitis la belegan urbon de Wroclaw (kiu estas konata pri la skulptaĵoj de gnomoj) dum tuttaga ekskurso. Krome ni havis ege ekscitan vojon al Osowka nokte, kie ni ĉirkaŭrigardis en la subtera urbo, kio estis konstruita dum la dua mondmilito. Tiu ĉi ekskurso estis kiel ni estintus en aventurparko kaj ĝi estis iomete timiga ankaŭ.

Oni povis elekti el kolora programero, el diskutoj, kunsidoj, debatoj, kaj prelegoj. La organizantoj zorgis pri tio, ke neniu enuu.

Kompreneble ne mankis la bonegaj noktaj koncertoj de famaj esperantistaj muzikistoj, kiuj ĉiam partoprenas la renkontiĝojn kaj zorgas pri la bona etoso.

Krome, inter la programoj oni povis trovi lingvokursojn, aŭ ili povis rigardi filmojn en la kinejo, aŭ partopreni ukulelo-kurson, kiu muzikilo iĝis kiel simbolo de ĉijare JES. Homoj povis aŭskulti bonegan koncerton de ukulelistoj, kiuj post mallonga lernado fariĝis veraj muzikistoj, dank’ al la bonaj instruistoj.

La 31-an de decembro ĉiuj prepariĝis ekscitite al la silvestra balo. Vespere granda bufedo atendis la homojn. Multaj el la manĝajoj estis faritaj de la partoprenantoj mem. Mi ne devas mencii, ke ĉiuj festis ĝis mateno.

Komparite al la pasintjara JES, nun pli malmultaj homoj partoprenis ĝin, ĉirkau 180 esperantistoj venis al Pollando. La renkontiĝo estis denove granda travivaĵo por mi, kion pruvas ke post kiam mi alvenis hejmen, mi daŭre pensis pri JES, almenaŭ por 2 semajnoj. Tiel mi malfacile povis koncentriĝi al miaj ekzamenoj kaj mia laboro. Post E-renkontiĝoj ĉiam estas malfacile, reiri al ĉiutagoj… Mi jam certas, ke mi iros al JES venontjare ankaŭ!

Blanka Csikós

Inter la 28-a de decembro kaj la 4-a de januaro estis organizita jam la kvina Junulara Esperanta Semajno, ĉifoje en Szczawno -Zdrój, en Pollando. Mi ĝojas ke JES okazis en ĉi tiu lando. Mi konsideras ĝin kiel Esperanta lando, ĉar Zamenhof, la patro de la lingvo naskiĝis ĉi tie, en Bialystok. Estis granda surprizo, kiam ni hazarde ekvidis straton nomita pri Zamenhof, irante al ekskurso per buso.

Kiel lastjare en Germanio, partoprenante mian unuan E-renkontiĝon, mi ne seniluziiĝis. Mi delonge ne havis tian bonegan novjarfeston kaj naskiĝtagon, kion mi festas la unuan de januaro. Kvankam la vojaĝo per trajno al Pollando estis ege longa kaj laciga, tamen vere indis veturi tiom longe. Antaŭe mi neniam vizitis Pollandon, do mi tuj sciis, ke mi devas partopreni en JES ĉijare ankaŭ, ĉar mi atendis samajn bonajn travivaĵojn kiel pasintjare.

Kiel kutime, la unuan vesperon ni pasigis per la tradicia interkona vespero, kiam ĉiuj partoprenantoj estas kune. Ni dancis, kantis, ludis, kaj bone amuziĝis, danke al la gvidado de Kimo, kiu ĉiam scias, kiel faru bonan etoson. Novula programo denove asekuris la ŝancon por novaj esperantistoj, kiuj partoprenis ilian unuan renkontiĝon, por ke ili konatiĝu kaj amikiĝu kun aliaj homoj kaj kun Esperanto dum amuzaj ludoj ĉiutage dum la festivalo. Tamen mi ne plu estas novulo, ĉar JES estis jam la kvara E-evento kion mi vizitis, mi volonte partoprenis la novula programojn.

Kiam mi iras al E-aranĝoj, mi neniam ellasas la eblojn de ekskursoj, ĉar tiuj estas bonaj okazoj por malkovri la landojn. ĉifoje ni vizitis la belegan urbon de Wroclaw (kiu estas konata pri la skulptaĵoj de gnomoj) dum tuttaga ekskurso. Krome ni havis ege ekscitan vojon al Osowka nokte, kie ni ĉirkaŭrigardis en la subtera urbo, kio estis konstruita dum la dua mondmilito. Tiu ĉi ekskurso estis kiel ni estintus en aventurparko kaj ĝi estis iomete timiga ankaŭ.

Oni povis elekti el kolora programero, el diskutoj, kunsidoj, debatoj, kaj prelegoj. La organizantoj zorgis pri tio, ke neniu enuu.

Kompreneble ne mankis la bonegaj noktaj koncertoj de famaj esperantistaj muzikistoj, kiuj ĉiam partoprenas la renkontiĝojn kaj zorgas pri la bona etoso.

Krome, inter la programoj oni povis trovi lingvokursojn, aŭ ili povis rigardi filmojn en la kinejo, aŭ partopreni ukulelo-kurson, kiu muzikilo iĝis kiel simbolo de ĉijare JES. Homoj povis aŭskulti bonegan koncerton de ukulelistoj, kiuj post mallonga lernado fariĝis veraj muzikistoj, dank’ al la bonaj instruistoj.

La 31-an de decembro ĉiuj prepariĝis ekscitite al la silvestra balo. Vespere granda bufedo atendis la homojn. Multaj el la manĝajoj estis faritaj de la partoprenantoj mem. Mi ne devas mencii, ke ĉiuj festis ĝis mateno.

Komparite al la pasintjara JES, nun pli malmultaj homoj partoprenis ĝin, ĉirkau 180 esperantistoj venis al Pollando. La renkontiĝo estis denove granda travivaĵo por mi, kion pruvas ke post kiam mi alvenis hejmen, mi daŭre pensis pri JES, almenaŭ por 2 semajnoj. Tiel mi malfacile povis koncentriĝi al miaj ekzamenoj kaj mia laboro. Post E-renkontiĝoj ĉiam estas malfacile, reiri al ĉiutagoj… Mi jam certas, ke mi iros al JES venontjare ankaŭ!

Blanka Csikós

La lastan semajnfinon de novembro ni vizitis Vienon por rigardi la vidindaĵojn de la urbo kaj la Esperantan Muzeon de Vieno. La ekskurson inspiris vienaj esperantistoj, kiuj bedaŭrinde ne multnombre aperis por renkonti nin. Nia unua programo estis la Esperanta Muzeo, kun esperantlingva gvidado. Eĉ ni, kiuj estas sufiĉe spertaj pri la movado, eksciis kelkajn novajn aferojn en la moderna, altnivela, interaga muzeo. Nia gvidanto estis simpatia esperantisto, kiu post la gvidado tre pacience respondadis niajn demandojn. Post la muzeo ĉiuj libere povis esplori la urbon, tamen la plej granda parto de nia teamo restis kune. Nia franca amikino, kiun ni ekkonis dum JER atendis nin antaŭ la muzeo kaj ĉiĉeronis nin en la urbo dum la tuta tago. Bedaŭrinde ŝi ne kunportis la aliajn membrojn de la loka klubo. Nia unu vojo gvidis al la kristnaska bazaro, por varmigi nin per iom da varma vino kaj punĉo kaj por rigardi la donacojn kaj dolĉajojn, kiujn eblis aĉeti ĉe la budoj. Kiam la dolĉaĵ-amantoj sufiĉe aĉetumis por siaj familianoj, ni renkontiĝis kun la cetero de nia grupo ĉe Stephansdom, ni ekis al la Hundertwasser domo, kiu estas mia persona preferato. Bedaŭrinde malheliĝis sufiĉe frue, tiel ni povis nur mallonge admiri la unikan arkitekturon de la domo, sed rekompencis nin la “Kunst und Café”, kiu troviĝis en la domo. Trinkante varmajn trinkaĵojn ni povis spekti dokumentan filmon kun la komentoj de la posedanto de la kafejo, kaj ni povis plenigi la gastlibron, farante iom da reklamo por Esperanto (ne forgesu rigardi la unuan paĝon, kiam vi estos tie 😉 ). La tago pasis rapidege, kaj ĉiuj akiris multajn novajn memoraĵojn antaŭ la reveturo al Budapeŝto.

La lastan semajnfinon de novembro ni vizitis Vienon por rigardi la vidindaĵojn de la urbo kaj la Esperantan Muzeon de Vieno. La ekskurson inspiris vienaj esperantistoj, kiuj bedaŭrinde ne multnombre aperis por renkonti nin. Nia unua programo estis la Esperanta Muzeo, kun esperantlingva gvidado. Eĉ ni, kiuj estas sufiĉe spertaj pri la movado, eksciis kelkajn novajn aferojn en la moderna, altnivela, interaga muzeo. Nia gvidanto estis simpatia esperantisto, kiu post la gvidado tre pacience respondadis niajn demandojn. Post la muzeo ĉiuj libere povis esplori la urbon, tamen la plej granda parto de nia teamo restis kune. Nia franca amikino, kiun ni ekkonis dum JER atendis nin antaŭ la muzeo kaj ĉiĉeronis nin en la urbo dum la tuta tago. Bedaŭrinde ŝi ne kunportis la aliajn membrojn de la loka klubo. Nia unu vojo gvidis al la kristnaska bazaro, por varmigi nin per iom da varma vino kaj punĉo kaj por rigardi la donacojn kaj dolĉajojn, kiujn eblis aĉeti ĉe la budoj. Kiam la dolĉaĵ-amantoj sufiĉe aĉetumis por siaj familianoj, ni renkontiĝis kun la cetero de nia grupo ĉe Stephansdom, ni ekis al la Hundertwasser domo, kiu estas mia persona preferato. Bedaŭrinde malheliĝis sufiĉe frue, tiel ni povis nur mallonge admiri la unikan arkitekturon de la domo, sed rekompencis nin la “Kunst und Café”, kiu troviĝis en la domo. Trinkante varmajn trinkaĵojn ni povis spekti dokumentan filmon kun la komentoj de la posedanto de la kafejo, kaj ni povis plenigi la gastlibron, farante iom da reklamo por Esperanto (ne forgesu rigardi la unuan paĝon, kiam vi estos tie 😉 ). La tago pasis rapidege, kaj ĉiuj akiris multajn novajn memoraĵojn antaŭ la reveturo al Budapeŝto.