Mankas al ĉi tiu poemo esprimkapablo. Homo sidis ĉe riverbordo. Se riveroj havus okulojn, ili plorus de sube malsupren, vertikalen ĝis la nuboj. Mankas al ĉi tiu poemo trafaj vortoj. La itinero de la homa raso perdas sencon ĉe la mizero de iu brazilangulo. Maljunuloj konfesu esti akirinta mondoklarigon; aliflanke, junuloj vivas nur por ripeti […]
Kategorio: homo
Nek plene bonaj, nek plene malbonaj. Ĉu eblas konstrui mondon per la averaĝo kiun homoj disponas? La ideala homaro, kie latentaj homkapabloj disvolviĝas maksimume, perdiĝas en la plumpaj revoj de la raso. Kvereloj post kverelo, de la individua ĝis la socia amplekso. Ĉu la homoj meritas indulgon? Novan ŝanĉon reprovi? Kiam ili sukcesos kompreni sian […]
La uloj, (tiuj bastardoj!) kiuj vivas en la alia flanko de la galaksio estas tro stultaj, idiotaj, mensvakuaj. Kaj tial ili ne sukcesas vojaĝi ĉi tien, ĝis nia oaza planedo.
Se homoj estus libroj, mi preferus ilin esperantlingvaj; logikaj en siaj strukturoj, facile enkadrigeblaj en klaraj klasoj. Mi legus ilin en varma vespero, ĝue sub kokosarbo, kuŝe sur hamako, kun marondoj kiuj murmuras proksimaj. Kial homoj estas babeloj? Ili konfuzas per strangaj vortordoj, senkoheraj ortografioj kaj interpunkcioj; signifoj ne registritaj en vortaroj, deĉifreblaj nur por […]