La plej bongustaj supoj uzas sodon kiel ingrediencon. Ankaŭ piproj helpas. La lango mem ruliĝas gorĝmalsupren, stomakdirekten. Se oni metas unu manon retumen kaj la alian buŝen, ĉu eblas pactraktaton ratifi per manpremo mezvoje? La poezieco de ĉi tiu poemo perdiĝis pro lakso. Ĉu Hitler havis anuson? Kun blondaj haroj?
Kategorio: originala poemo
Kiom longas la sankta peniso de la amerika papo? Onidire kolombianoj havas penisojn tiel grandajn ke eblas uzi ilin kiel ramplon por atingi la ĉielon. Sed la sankta peniso estas argentina. La konklavo devus elekti papon laŭ penisolongo. Kiu alia pli kohera kaj konciza metodo uzindus? Mi timas, tamen, ke la papa petra peniso ne […]
Ne timu la brazilajn E-spiritistojn, kiuj karne flugos al Portugalio. Ili estas bonuloj. La esperantistoj-spiritistoj, la peresperantaj perispiritaj anim-spermistoj, portos nur evoluintajn animojn al la lando de Camões. Eble eĉ unu el ili estos Camões mem, kamuflita en alia ŝelo. Ĉu neniu informis vin?! Spiritistoj ĉiam estas la enkarniĝoj de superaj animoj. Grandaj homoj de […]
Fek’ al Zamenhof kaj lia anĝela aŭreolo! La junulo kiu mortis pro superdozo antaŭ ol fariĝi trikdekjaraĝa; ĉu li perdis ion? La mondo, parfumitaj vivamantoj, estas sterkamaso. Ĉu la homaro meritas epitafoverkon? Esperantistoj amas ampoemojn. Epitafo verkita de samideano parolus pri la floroj en la ĉerko, dum la karnoputreco restus necitita. Mi ofertos kuiritajn manojn […]
En mia ekstravaganca imago, ĵurnaloj stampas grandliterojn memore al ĉi tiu tago. Mi vidas klare, per miaj inkandeskaj okuloj en malluma ĉambro, ke miloj da orkestroj ludas hodiaŭ, en diversaj urboj tra la mondo. Miaj haroj estas verdo kontraŭ verdo, po unu nuanco da verdo por ĉiu haro. Ondiĝantaj laŭ la marborda vento, la hararsusuro […]
Unu miliardo, aŭ pli, da poemoj estis verkitaj. La Esperantaj troviĝas dekstren de la komo, tuj apud la procentosigno. Se survoje vi renkontas poemon en Esperanto, salutu ĝin mianome.
Mi scias, ke iam vi perceptos, ke miaj mioj – tiuj de tiuj ĉi poemoj – estas vi; kaj miaj vioj estas mi. Sub mondaj murmuroj, mi aŭskultas obscenajn versojn kaj mi registras laŭlitere. Infanoj ne komprenas, sed ili jam sensas la trompon. De nun, patrinoj sentos ungojn en la internaj bordoj sub la ventro. […]
La homa celo, amiko, la plej granda el ĉiuj, silentas kiam la vivo ĉesas. Morto egalu neekziston. Sen grizaj registroj sur ŝtonoj, papirusoj, paperoj, bitoj. Kiel birdoflugo! Homo estu kiel birdoflugo sur ĉielo. Kiu spuro restas? Kiun daŭrigon postulos la homoj antaŭ la universa panoramo? Sobriĝu, vermoj sur planedosurfaco! Idiotaj steloj multas mutaj ĉirkaŭe. La […]
“saluton, amikoj pardonon ĝeni la silenton de via vojaĝo mi nomiĝas José da Silva mi venis ĉi tien prezenti mian laboron antaŭe mi vivis sen dio mi konsumis drogon kvar kugloj trafis min iu el ili eniris ĉi tien [levas la ĉemizon kaj montras la lokon] kaj eliris en la alia flanko mi estis en […]
Ĉu al mi? Kion mi scias? Demandu al la sekva de la vico. Antaŭkambriaj ŝtonoj komprenas la mondon pli bone. Mi ne scias, ĉu la sukero same dolĉas en ĉiuj buŝoj. Mia certeco daŭras la vivolongon de libelo. Ĉu mi diris ion al vi? Forgesu tion, ĉar mi jam forgesis. Mi estas blufo en ludo, […]
Tiu ĉi poemo povus priskribi krude realisman fakton. Fotografaĵo jam faris tion. Ĝi povus froti sonon kontraŭ sono por krei duran melodion. En studio muzikinstrumentoj superis la intencon. Ekstravaganca estonteco kun teletransporto, kosmoŝipoj, inteligentaj eksterteranoj kaj tempvojaĝoj taŭgus por mirigi, se la kinematografio de banala televidserio disponus malpli da frenezaj scenaristoj kaj okultrompa teknologio. Pri […]
Tiu ĉi poemo havas sencon nur en Esperanto. Malpermesate traduki. Sed kaze de rajtorompo, bonvolu nomi la rezulton vortamaso. Se el aŭtomata tradukilo, nomu vomamaso. Homoj kiuj ne trapasis ĉiujn fazojn de Esperantistiĝo, inkluzive la mallumajn tagojn de kabeismo, neniam legu la mesaĝon de ĉi tiu poemo.
La literaturo bremsis kaj haltis, ĉar literaturo ne estas movado. Vrako apud pado kun altaj trudherboj ambaŭflanke, atestas, ke la movo ne apartenas al tiu verk-veturilo. Ek! la literaturo pafiĝas el la startlinio. Mezvoje la kura krurmovo ĉesas. La martelo frapis, sed la patelo ne respondis. – Ni devos tranĉi de la etfingro ĝis rande […]
91,2% de miaj poemoj havas la vorton “kaj” komence de verso. 83,7% havas la vorton “ĉar” komence de verso. 67,3% havas la vorton “sed” komence de verso. Sed ĉi tiu verso komenciĝas tie ĉi, ĉar nur 1,2% de miaj poemoj havas umbilikon kaj pugon samflanke kaj maksimume 0,5% de ili finiĝas per komenco.
Mi ĵuras, ke ĉi tiun poemon mi verkas en la jaro 2052, vendredmatene, la tagon post la 25-a kaj antaŭ la 27-a de julio. Mi registras ĝin rekte, sen revizia plano, sur flava paĝo de kajero kun ruĝa kovrilo, kajero terure eksmoda. Mi sidas ĉe tablo de perua portebla trinkejo kiu ŝvebas jam de semajno […]
Li diris “ne zorgu”. La homaro progresos. Mi alproksimiĝis por aŭskulti. Li insistis kaj memorigis pri “sinjorino Franciska kiu hodiaŭ malkovris egalecon”. Seĝo apud li ekzistis por mi sidiĝi. Li profetis finon de ĉiuj homaj kvereloj, kun blanka-blua mondo sen problemoj. Mia lango gustumis lian haŭton. Li asertis la certecon kaj montris ĉiujn etapojn de […]
Li diris “ne zorgu”. La homaro progresos. Mi alproksimiĝis por aŭskulti. Li insistis kaj memorigis pri “sinjorino Franciska kiu hodiaŭ malkovris egalecon”. Seĝo apud li ekzistis por mi sidiĝi. Li profetis finon de ĉiuj homaj kvereloj, kun blanka-blua mondo sen problemoj. Mia lango gustumis lian haŭton. Li asertis la certecon kaj montris ĉiujn etapojn de […]
Ĉi tiu poemo diros ĉion necesan per unu verso. Sed jen jam verkiĝis dua, ĉar ne sufiĉis la unua. La antaŭa ne eniru la nombradon. Ĝi estis nur konstato. Ankaŭ la lasta ne validas. Estis averto ne nombri malĝustan verson. Nun venos la suka enhavo. Per unu, kaj nur unu, plia verso, kiu sekvas ĉi […]
Kiam en 1500, la piedoj de maniokoblankaj poloj, sub la gvido de la marŝalo Marko Zamenhof Polo, tuŝis unuafoje nian plaĝon, ili donacis al ni Fundamenton kiu devus daŭri jarmilon. Ni reciprokis per ĉapelo el araoplumoj, kiu daŭrus eble unu semajnon. Kiam ili diris “saluton, bonaj indianetoj”, ni diris “mas o que é que esse […]
Liveri poemon kiel anoncon. Matene kiel headline en ĉiuj ĉefaj ĵurnaloj. Vivigi poemon kiel planon. Bazoj, fundamentoj, principoj, gvidlinioj. Ĉio pakita en poemo. Poemon kiel militdeklaron. La tankoj de la sudatlantikaj marbordoj portas bikinojn. Cic-elstaraĵoj estas ĵetotaj kugloj. Kiel kapoejran piedoflugon, krei frazordon de poemo paranauea. Poemon donaci kiel fiŝon en fosilia ŝtono. Kiu povas, tiu […]
Refondi Braziljon. Refondi Brazilon. Kiu ŝanĝos la leĝon? La moŝtaj deputitoj kaj senatanoj! Urĝas prepari nacian ĝeneralan balotadon. Novaj reprezentantoj por nova Brazilo. Remuldi la brazilan silueton. Kiu elektiĝos? La samaj. Aŭ similaj ŝtipkapuloj. La samaj malsanoj de malsanuloj kiuj insistas malsaniĝi. Ĉu la korupto kaŝiĝas ie inter la ostoj kaj la haŭto? Fiuloj! Idiotoj! […]
Hodiaŭ mi ne forlasos vin, ĉar la kuko por la festo estas preta. Mi ŝategas tiun ĉokoladan kremon. Sed morgaŭ! Ha morgaŭ vi ne vidos mian ombron ĉi tie. Hodiaŭ mi restos, ĉar mi ankoraŭ volas lastfoje kisi vian nudan korpon. La blankaj tukoj, la varma duŝo jam atendas nin. Sed morgaŭ! Ha morgaŭ miaj […]
Kiujn sentojn mi verŝos pri vi, se mi estas bolanta kaldrono? La verdeco de via vizaĝo indikas sangmankon, kontaĝan malsanon nekuraceblan. Via mondo fariĝas kvadrata por mi, kaj je ĝiaj akraj anguloj mi vundiĝas. Mi volas forgesi vin. Tiel krude, sen poeziaj adjektivoj aŭ adverboj. Nur forgesi. Forgesi. Forgesi. Forgesi. Forgesi. Sen figuraj sencoj; sen […]
Junulo, vi estas tre bela, sed ankaŭ tre malprudenta. Se mi estus vi, mi estus pli zorgema. Tiu kiu alparolas vin estas armita per poemoj. Ne agacu lin. Li pafas poemojn kiel bandito pafas kuglojn. Minimuma reago funkciigos la kulason. Transdonu ĉion kion vi prirevas aŭ vi estos elstrekita el la literaturo. Poemon vi legas […]
La nomo de la kato estas Nino. Lia antaŭulo, venenita de malafablaj najbaroj, ankaŭ estis Nino. Ĉiuj katoj iam ajn vivintaj en tiu domo havis la nomon Nino. Kiam la nuna Nino mortos, alia Nino anstataŭos lin. Nino ne amrilatas kun katino, ĉar la lastan fojon ĉiuj katoj de la ĉirkaŭaĵoj volis amori saman kompatidulinon. […]
Ĉi tiu poemo komenciĝas kun kapibaro, kiu sunumas al si la harojn sur iu rio-de-ĵanejra strando. Kial kapibaro? Kial sunumo? Kial Rio-de-Ĵanejro? Ĉar ĉi tiu poemo bezonas paroli pri temo nekredeble nova. Kaj laŭ ĉiuj miaj esploroj, neniu alia Esperanta poeto aŭdacis verki pri rafinitaj ronĝuloj en strandoj de tropikaj civilizoj. Same taŭgus ĉi tie meksika kolibro, […]
Ĉu vin nenio tuŝas? En via trankvileco mi ne trovas min partoprenonta. Io kaptas min je brako, ĵetas metrojn alten en aeron, sendas frakasiĝi sur cementan plankon, rulas deklivosuben kaj trenas min denove supren. Ĉu ĉe vi nenia nepra agitiĝo de nepra respondomanko? Silentaj sintrudaj frazoj kohere proksimaj laŭ malverŝajneco. Mikroskopaj rememoroj kun monstraj korpoj […]
Al kio utilas miliono da brazilanoj se ili ne parolas Esperanton? En la kaĝo de la zamenhofa dimensio manpleno kuniĝas per malfortaj ligiloj. Nekonatuloj intimiĝas en la konstato, ke la idealo formortas. Proskribitoj sen patrio, eterne ekzilitaj for de la neniam ekzistinta socio. La esperantistoj, rektaj reprezentantoj de rara pretendo, iras senorientiĝe en stratoj plenplenaj […]
Legi senpage la poemaron ĉe Google Books. Akiri paperan version ĉe Amazon.